صدایم کن ، صدایم کن               صدای تو ترانه است

نفس های تو در گوشم               کلامی عاشقانه است

اگر از بودن و ماندن                  بدون عشق دلگیرم

صدایم کن به آوازی           که من بی عشق می میرم 

اگر خوابم اگر بیدار                  اگر مستم اگر هشیار

صدایم کن ، در آغوشت نگاهم دار

کویرم من ، اگر گلزار              اگر هیچم ، اگر بسیار

صدایم کن ، در آغوشت نگاهم دار 

ای درخت آشنا
شاخه‌های خویش را
ناگهان کجا
جا گذاشتی ؟

یا به قول خواهرم فروغ:
دست‌های خویش را
در کدام باغچه
عاشقانه کاشتی ؟

این قرارداد
تا ابد میان ما
برقرار باد:
چشم‌های من به جای دست‌های تو !

من به دست تو
آب می‌دهم
تو به چشم من
آبرو بده !

من به چشم‌های بی‌قرار تو
قول می‌دهم:
ریشه‌های ما به آب
شاخه‌های ما به آفتاب می‌رسد

ما دوباره سبز می‌شویم ! …

سرمست شد نگارم ، بنگر به نرگسانش                              مستانه شد حدیثش ، پیچیده شد زبانش

گه می فتد از این سو ، گه می فتد از آن سو                آن کس که مست گردد ، خود این بود نشانش

چشمش بلای مستان ، ما را از او مترسان                        من مستم و نترسم از چوب شحنگانش

ای عشق الله الله ، سرمست شد شهنشه                         برجه بگیر زلفش ، در کش در این میانش

اندیشه ای که آید در دل ، زیار گوید                               جان بر سرش فشانم  ، پر زر کنم دهانش

آن روی گلستانش و آن بلبل بیانش                                وآن شیوه هاش یارب ، تا با که است آنش

این صورتش بهانه است ، او نور آسمان است        بگذر زنقش و صورت ، جانش خوش است جانش

دی را بهار بخشد ، شب را نهار بخشد                         پس این جهان مرده ، زنده است آن جهانش

دست عشق از دامن دل دور باد!
می‌توان آیا به دل دستور داد؟

می‌توان آیا به دریا حكم كرد
كه دلت را یادی از ساحل مباد؟

موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟

آنكه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را
در كف مستی نمی‌بایست داد

همین لحظه شاد باش. زندگی تو همین لحظه است

در دسترس که نباشی، مشترک مورد نظر می شوی.

غمهایت را برای خودت نگاه دار .

به کسی نشانشان نده . حتی به محرم ترین اسرارت.

باور کن دو بار، سه بار، چهاربار که ببیند

غمگینی، می گذارد و

می رود. من برای خودت گفتم

هر دم به گوشم میرسد آواي زنگ قافله.اين قافله تا کربلا ديگر ندارد فاصله.

يک زن ميان محملي اندر غم و تاب و تبس.اين زن صدايش آشناست اي واي من اين زينب است.

التماس دعا

آسمان که گریه می‌کند،
انگار تو هم دلت می‌خواهد که ابر شوی و بباری...
بباری و پاک کنی، زنگار دل سیاهت را.

و وای بر آنی که آسمان دلش ابری نمی‌شود!
... تا ببارد و بشوید؛
ببارد و پاک کند؛
ببارد و سبک شود،
همچون نسیم با طراوت لحظات پس از باران.

خدایا،
دلهایمان را بارانی کن...

زندگی نغمه ی پروانه هاست

لحظه های بی تابی

چون جوشش می ناب گران بهاست

زندگی را باید فهمید

پرواز کرد در دریای هستی

غوطه خورد در تلاطم حوادث تنهایی

و سکوت حاصل عشق

آشنا باید کرد مردمان را با عشق

با لحظه های بی بازگشت

با آشنایی

خاطرات را باید گاهی دوره کرد

رد پای اشتباهات را باید دید

پرواز باید کرد در آسمان زندگی

همچو مرغ رفت سوی فردوس برین

دیرین پابسته ی خانه ی بی بازگشت

باید بازگشت سوی آن اسیر

باید فهمید لحظه ها را

عمر را

زمانهای در گذر را

زودتر زان که پژمرده گردد خاطرات

در یاد آن دفترچه ی قدیم

باید ساخت زندگی را

آن چنان

کز گذشت لحظه ها

ما را نباشد بیم

باید گوش سپرد

به آواز آن عاشق پیر

زندگی را باید فهمید

عشق را باید دید

دل را باید بست

تا آغاز شود زندگی


بهمن برنا